Blogging in the airplane

Lieve trouwe lezers,

Het vertrek vanaf Schiphol ging moeizaam…het eerste struikelblok was de lange rij bij het inchecken van de bagage. Het idee was nog even wat te drinken als afscheid maar hier was helaas geen tijd meer voor. Het tweede struikelblok was een flinke, zo bleek dat ik een ticket moest hebben dat aantoont dat ik Indonesië binnen 30 dagen verlaat, anders mag ik het land niet in. Als laatste ging ik er vanuit dat ik mijn toeristen-visum (on arrival) in Indonesië zou kunnen verlengen. Dit was volgens de mevrouw van de balie echter niet mogelijk…dus is mijn verblijf in Indonesië nu beperkt tot 30 dagen…

Een maand in Indonesië verblijven was eigenlijk mijn originele plan, totdat Thom mogelijk naar Maleisië zou komen in september. In dat geval had ik twee maanden door Indonesië willen reizen. Nu word ik willens wetens teruggeworpen naar mijn oude plan. In principe niet erg, alleen is mijn tijd in Indonesië nu erg kostbaar en zal ik het goed moeten plannen. Ook zal ik nog met Thom moeten overleggen over hoe en wat, wanneer en waar we elkaar weer zullen zien. Wat er naast dit slechte nieuws bij kwam is dat ik dus on the spot nog een ticket moest boeken vanuit Indonesië naar….Maleisië dan maar. Dit kostte me helaas het dubbele, maar was nodig om eindelijk te kunnen vertrekken.

Na het gestress van het omgooien van mijn reisplannen (voor mezelf en die samen met Thom), en het boeken van een ticket van Bali naar Kuala Lumpur, was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Het viel me wat zwaarder dan verwacht. Wellicht omdat het daarvoor enigszins mis ging en ik toen nog mijn hele squad bij me had om te helpen, wetende dat ik daarna solo verder moest.

Nu ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig. Het is al minder onwerkelijk dan eerst en de heftigste zenuwen zijn eraf. Het enige wat ik nog gek vind is dat ik morgenvroeg niet wakker zal worden naast mijn grote liefde Thom. Ik zal je ontbijtjes missen schat. Naast dit besef, maakt ook het boekje met lieve afscheidsverhaaltjes me een beetje emotioneel. Op een goede manier, want afscheid nemen laat me voelen hoeveel ik om mijn dierbaren geef.

Daar zit ik dan, letterlijk middenin in het vliegtuig (ja toch wel pap haha maar geen krijsende baby’s of vervelende kinderen om me heen!) op stoel 43f. Deze stap maken, mijn hart volgen en maar zien waar ik uitkom lijkt een goede keuze te zijn geweest. Ik vind het ergens doodeng maar ik voel me zekerder worden met de kilometer. Dit is wat ik voor mezelf moest doen, beginnen bij het begin en teruggeworpen zijn op mezelf. De reis van mijn leven.

Nog niet wetende wat mij te wachten staat, laat ik jullie (ook) achter met wat spanning ;)

Tot het volgende reisverhaal x