Bandung - Making new friends

Hi lieve lezers!

Mijn mond blijft openvallen van deze prachtige treinreis van Jakarta naar Bandung. De trein rijdt door de rijstvelden, door de bergen en regenwouden, langs meterslange bomen heen…zulke grote hoogtes met watervallen waarvan ik schrik; we zouden nu maar een ongeluk krijgen. Maar naast wat doodsangsten af en toe geniet ik zo ontzettend van het uitzicht. Een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. We rijden recht door de grove natuur met al haar schoonheid.

Aangekomen in Bandung wacht daar Hafiz op mij, de jongen waarmee ik in contact was gebleven sinds we elkaar in een bar in Jakarta hadden ontmoet. Hij bracht me naar het hostel waar ik snel even mijn backpack afleverde en we reden toen verder op zijn motor naar een plek om te eten. Hij bracht me naar een ontzettend schattige food market, heel gezellig, het was druk en leuk aangekleed met lampjes en rieten manden aan het plafond. We kregen een enorm dik menu voorgeschoteld met ontelbaar veel gerechten, ik koos voor gefrituurde garnalen met natuurlijk rijst. Daarnaast raadde Hafiz mij een traditioneel Indonesisch drankje aan: se teler. Mijn meest favoriete drankje nu ever. Er zit verse kokosnoot in, avocado, kokosmelk, gecondenseerde melk en syrup afgemaakt met wat geschaafd ijs….jammie! Hafiz en ik leerde elkaar goed kennen door veel te praten over religie, liefde en cultuur. Hij is opgevoed als Moslim maar keert zich nu tegen zijn geloof, mede door de wetenschap (hij studeert aan de beste universiteit in Indonesia). Hij noemt zich nu een atheïst. Hij bewondert de westerse waarden in Europa en de scheiding van kerk en staat, in Indonesië (voornamelijk Java) is de mosque namelijk nog erg nauw betrokken bij de regelgeving in het land. Na het eten en alle talks, stelde hij voor nog een biertje te doen. In dezelfde straat als mijn hostel waren allerlei bars te vinden. Eén bar trok onze aandacht doordat er goede livemuziek werd gespeeld, we besloten hier maar een biertje te doen. Het was echt een ontzettend leuke avond, de Bintang ging er lekker in en de band deed nummers op verzoek. Bijna elk liedje kenden Hafiz en ik wel en we zongen dan ook luid mee. Ook vroeg ik nog het nummer Wonderwall aan van Oasis. In de pauze kwam de band met ons een praatje maken, er was een goede klik en we besloten met zijn allen nummers uit te wisselen om meer tijd met elkaar door te brengen.  Op het eind van de avond waren Hafiz en ik helemaal lam en liep hij met me terug naar het hostel. It was a good day.

De volgende dag stond Hafiz om tien uur alweer klaar om mij op te halen. We gingen de natuur in…we reden naar Lembang dat middenin de bergen ligt. Het was een flinke rit en we stopten onderweg om even wat te eten en drinken. Ook bekeken we het mooie uitzicht. Andi, de zanger van de band had ons uitgenodigd om bij hem thuis in Lembang langs te komen. We reden daarnaartoe en hebben gezellig de middag bij Andi gechillt. Ik kwam er daar achter dat Andi had meegedaan aan Indonesian Idol en 8e was geworden!

Zo grappig….zit je daar ineens bij een enigszins bekende zanger thuis. Ondertussen was het begonnen met regenen dus bleven we een lange tijd daar. Tot ik zei dat ik eigenlijk wel honger had…Andi besloot ons toen mee te nemen met zijn auto naar een leuk restaurant. We kwamen uit bij een restaurant bovenop de berg dat een ongelofelijk mooi uitzicht had op de hele stad Bandung. Om toch maar even weer wat westers te eten na alle rijst en saté, bestelde ik een bordje met spaghetti. Het was lekker, maar toch anders dan  in Italië (hoe kan het ook anders!?) Na het eten had Andi het idee ons mee te nemen naar de “hot springs” 30 km verderop. Dit was heel chill, heet water stromend uit de bergen dat bij een resort werd opgevangen in mooie swimming pools. Heel cool en lekker gezwommen! Ik voelde me wel een beetje bezwaard dat ik slechts in bikini was en bedekte me maar met mijn sarong… Andi stelde erna nog voor dat we bij hem konden blijven slapen. Alleen waren Hafiz en ik erg moe dus besloten we toch de lange rit terug naar mijn hostel te maken. Wel spraken we af dat we elkaar de volgende dag weer zouden zien: we zouden met de band naar club Mox gaan. Another great day in Bandung.

De derde dag, zaterdag, had ik even tijd nodig om wat uit te rusten dus heb ik lang geslapen en mijn was laten doen in het hostel. Lekker even warm kunnen douchen en kunnen chillen op het dakterras. Ik besloot toen dat ik een nieuwe phone wilde kopen omdat de barst op mijn iPhone me begon te irriteren.  Toevallig werkte de drummer van de band, Anggie in een Samsung store. Ik belde Hafiz op om te vragen of ie mij daarheen kon brengen. Ik heb een Samsung Galaxy J2  gekocht, geen bijzonder ding maar het kan alle nodige dingen doen (en was maar 73 euries). Ik zag dat Hafiz erg gesteld was op mijn iphone en stelde voor dat hij de mijne mocht hebben als ie zelf het scherm zou repareren. Dat wilde hij wel heel graag, maar hij vond het moeilijk om aan te nemen. Ik stond erop, hij had me namelijk zo’n leuke tijd gegeven dat ik dit voor hem terug wou doen: plus ik zou er toch niks meer aan hebben. We gingen wat eten en zouden Anggie en Andi zien bij club Mox. Helaas zei Andi af omdat zijn vriendin uit Frankrijk jarig was, maar gingen we er dus met zijn drieën naartoe. Het was….heel bijzonder. Anggie wist ons binnen te krijgen door zijn connecties en het bleek een heel exclusieve club te zijn. In plaats van hoofddoeken zag ik alleen maar meisjes met korte rokjes en jurkjes, het was een geheel andere wereld. De DJ was nice, net als zijn MC. Ik dronk bier met daarin een shotje tequila (heel nice, ga ik onthouden!) en Hafiz en ik hadden hier de beste tijd, super chill gedanst en veel mensen gesproken. Was een super geslaagde clubnight! Hafiz bracht me rond 5u s’ochtends terug naar het hostel. Bij de tijd dat ik ging slapen was het alweer licht en hoorde ik de prayers vanuit de mosque alweer knallen door de speakers.

FYI: ik heb het even nagevraagd, ze bidden hier dus 5x per dag…en elke keer wordt heel Indonesia hieraan herinnerd wanneer ze worden opgeroepen naar de mosque te komen en te prayen. Heel bizar dat dit hier de dagelijkse realiteit is, je kunt er niet aan ontsnappen. Daarin snapte ik Hafiz zijn frustratie erg goed: als je ervoor kiest een ander geloof of helemaal geen geloof aan te hangen, zit je toch vast aan de gehele Islam-taferelen die hier bij het leven horen en daarbij dus 5x per dag gelal door je speakers.

Ik heb de laatste avond in Bandung nog heel leuk afgesloten in een bar met Hafiz en zijn vrienden. Ik ga Hafiz wel een beetje missen, maar ik vind het super bijzonder om te zien dat je zo snel close kan worden met een persoon die je daarvoor helemaal niet kende. Hafiz, thanks buddy for everything: i’ll see you soon in the Netherlands!

Daaag! x