Bogor - Disaster city

Helloo again!!

Bogor… wat zal ik zeggen? Zoals Thom mooi zei, elk reisverhaal kent zijn rampperiodes…en Bogor was die van mij. Het begon allemaal leuk in Bogor maar na de eerste dag was ik er eigenlijk al klaar mee. En toen moest ik nog twee daagjes ;)

Ik leerde in de trein van Jakartakota naar Bogor een meisje kennen, ze heette Sefty en was 20 jaar. Ze was me opgevallen doordat zij als een van de weinige een kort rokje droeg, geen hoofddoek had en op en top was verzorgd (lippenstift incluis).  Haar Engels was erg goed en ze vertelde me dat ze uit Bogor kwam en daar ook had gewerkt als een guide. Nu studeerde ze voor secretary.  Al snel raakte we aan de praat over van alles en nog wat, haar leven hier in Indonesië, mijn leven in Nederland, over onze muziekinteresses en films. Een belletje ging enigszins rinkelen toen ze vertelde dat ze een “vriendje” had in Europa, in Turkije. Hij was daar eigenaar van een luxe hotel. Toen ze vervolgens zijn foto liet zien zag ik een oude man. Ik vroeg haar hoe oud hij was en ze zei: “old yes haha, he is 42 but I love him”. Ze waren pas twee maanden samen en zij had al besloten dat ze naar Turkije wilde verhuizen. Ook vertelde ze me over haar droom, een Indonesisch restaurant beginnen in Europa waar haar vriend wel in zou investeren. Ergens snapte ik het wel…zij zag al een heel nieuw leven voor zich in Europa waar ze meer kansen zou hebben dan hier. Maar toch leek ze me niet heel arm en vroeg ik me af of ze dan toch echt verliefd was geworden op die oude man met grijs haar en bril.

We stapten onderweg bij Depok uit, de trein nam pauze en Sefty moest plassen. Ik had nu even tijd om mijn jarige broer te feliciteren. Daarna stapten we terug in de trein, het duurde erg lang voordat deze vertrok. Er werd me verteld dat het nog maar vier haltes waren, gelukkig want ik was best moe en wilde graag naar het hostel toe. Ondertussen leek onze band steeds sterker te worden, ze gaf me haar armbandje en noemde me haar ‘sister’. Ze zou me vanaf het station naar mijn hostel brengen en daarna zouden we gaan lunchen. Terwijl deze plannen werden gesmeed, hield ik de haltes in de gaten. Wat gek, de vierde halte was nog steeds geen Bogor. Ik vroeg haar of we wel goed zaten en ze keek schrikkend op: de trein was op weg terug naar Jakarta! We stapten uit en ze bleef zich verontschuldigen, ook lachte ze om haar domme fout. Ietsje later zaten we gelukkig in de goede trein, het grapje kostte ons helaas een extra uur. Toch vond ik het niet erg want ik had er een ‘sister’ bij en we bleven enthousiast kletsen.

In Bogor stapten we in een zogenoemde Angkot, een klein groen busje waar mensen steeds in en uit konden stappen (meeliften) tot hun bestemming. Aangekomen bij het hostel checkte ik in, kon ik eindelijk mijn zware backpack kwijt en ging ik even douchen. Sefty leek het goed te kunnen vinden met de host van het hostel, zo vrolijk als ze was kletste ze aan een stuk door. Toen ik terugkwam van het douchen vroeg ze of ze mijn handdoek mocht lenen, zij wilde ook graag even douchen. Vreemd, maar misschien was het hier gebruikelijk. Toen we beiden opgefrist waren nam Sefty me mee naar een Sundanees (West-Javanees) restaurant. Opnieuw stapten we in een Angkot maar deze keer leek het ontzettend lang te duren. Ik keek op mijn telefoon en er was een halfuur voorbij toen Sefty zei dat we konden overstappen. Ik betaalde ons vervoer. Eenmaal aangekomen was ik in een grote mall beland, Sefty’s oogjes begonnen te glimmen en ze pakte me bij de hand. Misschien gek, maar opnieuw: misschien was het wel gebruikelijk. Enthousiast als ze was, trok ze me met de hand mee door de mall. Mensen keken me verbaasd aan, misschien omdat ik blank was, of reiziger, of maar één oor had…of misschien omdat Sefty mijn hand bleef vasthouden. Terwijl we door het winkelcentrum liepen leken we net een lesbisch stel, overal zag ik verbaasde blikken, maar ik dacht; let it go, ze bedoelt het goed. Helemaal bovenin het winkelcentrum zat het restaurant met een mooi terras. Bij de ingang van het restaurant lagen allerlei producten uitgestald (verse kip, verse vis) en je kon hier je bestelling opnemen. Sefty bestelde een hele waslijst aan kleine gerechtjes, allemaal om een beetje van te proeven. Eerlijk is eerlijk, het eten was heerlijk en ik heb er echt van genoten. Zittend op de grond aan een laag tafeltje, etend met mijn handen. Dit voelde als de echte indo-lifestyle. Ik bedacht me dat ik best het eten wilde betalen, zij had me als mijn personal guide naar mijn hostel gebracht en vervolgens naar dit goede restaurant, ook wilde ik haar een plezier doen omdat het naar mijn maatstaven niet erg duur was.

Aangekomen bij de kassa ontstond een raar tafereel, toen ik met haar wilde overleggen over het eten en haar blij wilde maken door te zeggen dat ik haar het eten cadeau wilde doen, leek het alsof ze er al van uit ging dat ik het zou betalen. Ik was vrijwel meteen on guard, ik rekende af omdat ik dit toch al van plan was maar het idee dat zij dit for granted nam en ook haar dankbaarheid niet liet blijken deden bij mij alarmbellen rinkelen. Haar eerstvolgende zin was: “let’s go shopping!”.  Ik zei haar dat ik niets wilde kopen maar dat we voor haar wel konden kijken. Hier en daar pasten ze een jurk en vervolgens liepen we verder. Tot we bij een winkel aankwamen waar ze de verkoopster aan me wilde voorstellen, een vriendin van haar. Opnieuw ging ze een jurk passen en ze vroeg of ik het mooi vond. Ik voelde ergens de bui al hangen, zou ze verwachten dat ik het voor haar zou betalen? Ik bleef ver van de kassa vandaan en bleef bij de uitgang staan. Toen riep ze me omdat ze iets wou vragen over de kleur. Hè shit, was ik toch bij de kassa. Toen zei ze tegen me: “now you can pay”. Haar vriendin keek me aan en ze leken serieus te verwachten dat ik haar jurk van 300.000 rupiah (=20 euro) zou betalen. Ik vroeg haar: “why?”, “why should I pay you?”. Ze begon te stamelen en wist even niets te zeggen totdat ze zei: “because I have no money…”. Ik bleef haar strak aankijken en gaf geen krimp. Ze ging verder: “I don’t have my creditcard right now… I can pay you back”. Natuurlijk had ze die thuis niet. Vervolgens zei ik haar dat ik haar jurk niet ging betalen. Vanaf daar was de sfeer ijzig en was de lol er gauw af. Ik wilde graag naar huis. Ik zei haar dat ik moe was en wilde slapen. Ik dacht dat ze de hint dat ik terug naar mijn hostel wilde, wel zou begrijpen. We stapten in de Angkot, stapten toen over op een scooter en belandde vervolgens in een armoedige buurt. We waren bij haar thuis. Ze wilde graag haar huis laten zien en had bedacht dat ik wel bij haar kon slapen. Haar huis was een kot, er zat een dak op maar binnen was het er slecht aan toe. Ik moest me inhouden om niets van de kakkerlakken te zeggen in de keuken. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg… alleen wilde Sefty niet dat ik ging: “it can be dangerous outside in the dark”. Maar veilig voelde ik me bij haar thuis ook niet. Ik besloot haar armbandje en een vestje dat ik had geleend op haar bed te leggen en liep naar buiten. Sefty volgde me en verzekerde me dat ze zou zorgen dat ik veilig bij het hostel zou komen. Ze regelde een scooter voor me en wisselde haar contactgegevens met de chauffeur uit, ook moest ik laten weten of ik veilig was aangekomen.

Het ritje op de scooter ging prima, totdat het begon te regenen...pas toen kwam ik erachter dat Bogor bekend staat om het wisselvallige weer en dat het haast elke avond regent, dondert en bliksemt. Ik voelde me ineens een stuk minder veilig op de scooter. Een beetje regen zoals we in Nederland hebben was prima geweest, maar het stortregende en de wegen stonden blank. We moesten ons verschuilen. Vervolgens gaf de chauffeur aan dat hij de weg kwijt was. Pas later heb ik op de kaart gekeken en realiseerde ik me hoe ver Sefty’s huis van mijn hostel af was. Ik denk dat we zo’n 1,5 a 2 uur onderweg zijn geweest inclusief pauzes wegens de regen en het zoeken van de weg. Bij de tijd dat ik aankwam bij het hostel was ik kapot…wat een nare dag. Ik voelde me doodmoe en een beetje gebruikt, de situatie met Sefty in de mall had een diepe indruk op me achtergelaten. Een thema in mijn leven popte naar boven…. Ik wil graag goeddoen, maar vaak eindig ik met een gebruikt gevoel. Ik wil goeddoen zonder dat het ten koste gaat van mezelf, en toch laat ik mensen vaak over mijn grenzen gaan. Het nee zeggen tegen Sefty was voor mij een gigantisch leerpunt, ik kwam eindelijk voor mezelf op. Ondanks deze overwinning bleef ik me rot voelen en kwam ik wederom moeilijk in slaap. Ook de geluiden rondom het hostel hielpen niet mee zoals het vuurwerk in de straat, waarschijnlijk wegens eid mubarak. Toen ik eindelijk in slaap was gevallen werd ik rond vijf uur s’ochtends met een schrik wakker: hard gezang knalde door de luidsprekers die door de hele wijk hingen. Was het tijd om te bidden? Het gezang met gelovige gebeden hield zo’n 5 à tien minuten aan, snoeihard. Er waren twee woorden die bleven hangen: allah akbar. Vervolgens ben ik weer in slaap gevallen en werd ik weer rond zeven uur s’ochtends gewekt door de hanen in de straat.

Het was duidelijk: Bogor was niet mijn ding. De mensen, drukte, regen, luidsprekers, hanen etc. Ik snap niet dat zo veel toeristen vanaf het vliegveld meteen doorgaan naar Bogor. Ik vond Jakarta geweldig, en in deze tijdsperiode rustiger dan Bogor. Zo ben ik nog naar de Botanische Tuinen geweest in Bogor waar het overvol was, zo ook de straten als ik door Bogor liep…zo ontzettend druk. De laatste dag deed ik een moedige poging om de Cilember watervallen te bekijken 17km verderop. Ik huurde een persoonlijke chauffeur en zelfs dit ging mis. Na 10 km stonden we vast en was de weg gesloten, deze zou pas weer om zeven uur s’avonds open gaan… dit had voor mij natuurlijk geen zin meer. Ik heb hem toen maar terug laten rijden naar het hostel, erg zonde van het geld. En zo ging er nog veel meer mis, van ramp naar ramp terwijl ik ook nog eens kampte met hevige insomnia, want slapen leek haast onmogelijk in Bogor!

Ik schrijf dit nu terwijl ik op Gambir stasiun ben, waar ik de trein pak naar Bandung. Lekker even rustig wat eten en genieten van het idee dat ik weg ben uit Bogor. Want oh ja, door al die fucking drukte in Bogor miste ik mijn trein en moest ik een nieuw ticket kopen voor de volgende trein die pas drie uur later ging :’) ook dat nog. Maar over een halfuur heb ik de trein en staat Hafiz (geweldige aardige guy) me op te wachten op het station om me mee uit eten te nemen ;)

Hopelijk heb ik de volgende keer een stuk leuker verhaal maar voor nu … daaag! x